๑ ๏ สิ้น...หวังพลังเสื่อมสิ้น...............สูญไป ปี..............หนึ่งจึงหยุดใจ.................เจ็บไว้ หนี...........สุดฝึกยุทธไกร.................กล้าแกร่ง เพื่อน.......เหล่าชาวยุทธไซร้............สืบหน้าจะมาผลาญ ฯ ๒ ๏ ลืม....รึที่ลึกแค้น........................ขุ่นคา แล้ว...........ปล่อยร่อยโรยรา..............ร่วงเร้น หรือ..........แค้นไป่แค้นหา................หนตอบ....แค้นนอ ไร..............เล่าเราไม่เค้น................เข่นขย้ำคืนสนอง ฯ ๓ ๏ โอ้.....อกอกอัดอั้น.......................อ่วมเอย ใจ.............เจ็บเจ็บสุดเผย.................เพื่อนรู้ เจ้า............ปล่อยปล่อยหินเกย...........กลบก่าย กรรม........หนักหนักจักกู้...................เกลี่ยหนี้นี้เสีย ฯ ๔ ๏ ไป...ไหนใช่ว่าพ้น.....................ผิดความ กับ............ปล่อยลอยชายทราม...........ชั่วนั้น สาย..........ไปใช่ไม่ตาม.......................ติดต่อ ลม............คั่งแค้นข้ากลั้น...................เก็บไว้กรากผลาญ ๚
15 ธันวาคม 2544 15:42 น. - comment id 25196
น่ารัก น่าอ่านไปอีกแบบค่ะ อิ อิ
15 ธันวาคม 2544 17:44 น. - comment id 25223
.....มาร่วมเสพรสครับ เพราะดีครับ ..... .....แสงศรัทธา ณ ปลายฟ้า....
15 ธันวาคม 2544 20:24 น. - comment id 25228
แปลกไปอีกแบบนะคะ แต่ก็เพราะ
15 ธันวาคม 2544 21:25 น. - comment id 25231
กลอนของวฤกเพราะเสมอเลยจ๊ะ....
15 ธันวาคม 2544 23:15 น. - comment id 25240
แค้นสั่งฟ้า สิบห้าปีก็ไม่สาย อย่าตายซะก่อนก็แล้วกัน... โกวล้งเล้ง
16 ธันวาคม 2544 01:56 น. - comment id 25271
เยี่ยมครับ
16 ธันวาคม 2544 03:30 น. - comment id 25299
แปลกดีค่ะ แนวการเขียนไม่ซ้ำซากจำเจความสามารถอาจารย์สดยอดแระเขียนได้ทุกอย่างเลย
16 ธันวาคม 2544 03:43 น. - comment id 25301
อยากเขียนแบบนี้ได้มั่งจังเลยจ้า...
16 ธันวาคม 2544 12:59 น. - comment id 25340
10 แก้แค้นยังไม่สาย นับถือ...นับถือ...
16 ธันวาคม 2544 20:21 น. - comment id 25406
วันพระไม่ได้มีหนเดียว...อีกสิบปีหนีเที่ยวก็ยังไม่สาย อิอิ...(เริ่มออกนอกประเด็น)