........story7ขี้โม้......

[ไร้ตัวตน]

........ขี้โม้.......
เอก :555555เมื่อวานนี้บ้านกูโดนคนปาระเบิด
แร็ค:แล้วมึงเป็นไรไหมวะ
เอก :กูไม่เป็นอะไร แต่เมียกุบาดเจ็บสาหัด
แร็ค :มึงคงโชคดีมากสินะ ที่เมิงไม่เป็นอะไรเลย
เอก :กูจะไปเป็นอะไร ก็กูเป็นคนปาเอง
แร็ค :เมื่อวานกุก็โดนปาเหมือนกัน
เอก :ปลากระป๋องสิกูรู้ทัน
แร็ค :55555มึงนี่แสนรู้จริงๆ
เอก :พูดถึงเรื่องระเบิด กูเคยผ่านสงครามเวียดนามมา โห...กูจะบอกอะไรให้ โครตสนุกเลย
แร็ค :สนุกอะไรของมึง
เอก :วันนึงนะหัวหน้าให้กูเข้าเวรช่วงกลางดึก มีพม่า เฮ้ย! มีทหารเวียดนามเข้ามาล้อมกูไว้นะเป็นร้อยๆ
แร็ค :โห...แล้วไงต่อวะ
เอก :กูก็ยกมือขอมอบตัวสิ
แร็ค:ไอ้ขี้ขลาดตาขาว
เอก :ไม่ใช่...กูไม่ได้ขี้ขลาดตาขาว (กระซิบ)กูมีแผน
แร็ค :แผนอะไรของมึงวะ
เอก :แผนของกู้โลกของกูไง
แร็ค :โห...น่าสนแฮะ เอาๆเล่าต่อ
เอก :พอกูยกมือของมอบตัว มันก็จับกูไปฐานทัพของมันนะก็ถูกจับประมาณสามเดือนไม่มีข้าวไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
แร็ค :อ่าว แล้วเมิงลอดมาได้ไง
เอก :มันให้กูกินแต่ก๊วยเตี๋ยว
แร็ค :เล่นมุขนะเมิงกูชักไม่อยากเชื่อแล้วสิ...เอาเล่าต่อ
เอก :จริง!มันให้กูกินจริง จากนั้นอีกสามวันฝ่ายสหรัฐก็ส่งเครื่องบินมาทิ้งลูกระเบิดนิวเคียร์เป็น10ๆลูกเลย มีลูกนึงพุ้งเข้ามาหากูนะ กูงี้เลย กูเอามือรับลูกระเบิดแล้วโยนเข้าใส่พวกเวียดนามเลย
แร็ค :เอาแล้วสิ!
เอก :จากแรงระเบิดใกล้ๆที่อยู่แถวนั้นทำให้เชือกที่มัดขากูอยู่ขาดออก
กูรีบวิ่งไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีใบแหลมมาก กูเด็ดมันออกมา แล้วมีเวียดนามคนนึงเห็นกูเข้ามันหันปลายกระบอกปืนมาที่กูนะ
แร็ค :ไงต่อวะ
เอก :ก็คว้างใบไม้นั่นลอยเข้าไปตัดหลอดลมมันเลยหละ ตายคาที่
แร็ค :ไหนแผนของมึงที่มึงพูดไว้ไง
เอก :อ๋อ จากนั้นมีพวกเวียดนามวิ่งสาดกระสุนมาที่กูเลย กูรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่กูใช้ใบไม้ฆ่า
แล้วเอาเลือดของมันมาทาทว่มตัวกูแล้วกูแกล้งตาย กูถึงลอดมาได้
แร็ค :แล้วแผนมึงหละ
เอก :กูเล่าแล้ว
แร็ค :ยังมึงยังไม่เล่า
เอก :อ่าว!ก็กูแกล้งตายไง
แร็ค :ไอ้....!