ยาบ้า และผู้สูญเสีย

ม้าก้านกล้วย

เดินโซเซ ซัดซม ระบมว่อน
ประสาทหลอน หลอกไหล ใครตามฆ่า
วิ่งวนเวียน วกวุ่น ขุ่นอุรา
มันเมามาย ยาบ้า ดูน่ากลัว
ร้องโหยหวน ตาขวาง วางท่าเขื่อง
จะเอาเรื่อง ใครใคร เขาไปทั่ว
หลบหลีกลัด เลาะไป ถึงในครัว
ฉวยมีดมั่ว ไว้กับมือ ถือลกลน
จึงฮึดฮัด หุนหัน จึงพลันแล่น
ง่าเงื้อแขน ควงควัก ทะลักล้น
วิ่งปราด กราดท้า ชะตาตน
กระชากชน กระโชกชิด นิสิตเพียร 
คว้าคอ คาดแขน เอามีดเข่น
โดดเต้น ร้องร่า เหมือนซ่าเซี่ยน
มึงถอยไป ไม่ต้องถา มาวนเวียน
กูจะเคียน คอขาด อุบาทว์วาย
กูจับเด็ก ไว้มั่น ประกันตัว
มึงชาติชั่ว จะจับข้า อย่ามุ่งหมาย
ขืนลองดี ไอ้เด็กนี่ มีทางตาย
อย่าท้าทาย คนบ้า อย่างข้านะ
รถหนึ่งคัน น้ำมัน อีกหนึ่งถัง
กูจะนั่ง กลับบ้าน จัดการซะ
แล้วพวกมึง ถอยไป ไอ้พวก สวะ
กูกักขฬะ กูจะทำ กระหน่ำแทง
สิบห้าแผล บาดลึก ลงกลางหลัง
น้ำตาหลั่ง รินเลือด จนเหือดแห้ง
ร่างอ่อนล้า รันทด หมดเรี่ยวแรง
ไม่ใช่แกล้ง ใครกล้าฉวย เข้าช่วยเธอ
หนึ่งชีวิต ขาดใจ ไปอีกหนึ่ง
คาดไม่ถึง ยาบ้า ยาพาเพ้อ
กราดกรุงเกลื่อนเมือง เฟื่องปรนเปรอ
หวังเพียงเธอ ชีวิตวาย สุดท้ายเทอญ
   -(ม้าก้านกล้วย)-