คิดถึงกลิ่นอายของบทกลอน...ที่ห่างมานานนับเดือน

ธาราธาร

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ แม้แสงแดดจะส่องมาอย่างบางเบาก็ตามเพราะกระไอฝนเริ่มตั้งเค้ามาไกลๆ แต่ในใจของหินตอนนี้มันช่างร้อนเหมือนมีกองไฟสุมอยู่ในอกสัก30กอง เพราะอะไรนะหรือ หึๆๆๆ เรื่องมันเริ่มต้นที่ เช้าวันนี้นี่แหล่ะ ......
     พี่เมฆซึ่งเป็นพี่ชายของหินนั่นเองจะให้หินไปหาเก็บเห็ดตามเชิงเขา  แต่เขาช่างไม่รู้อไรซะเลยว่าไอ้เห็ดที่พี่เมฆอยากให้เก็บนักนั่นมันหมดไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้แล้วเหตุเพราะอะไรนะหรือ ก็พี่เมฆอีกนั่นแหละเที่ยวไปป่าวประกาศให้ใครต่อใครก็ไม่รู้ในหมู่บ้านว่ามีเห็ดขึ้นเต็มไปหมดในเชิงเขา ชาวบ้านที่ไหนเขาจะรอเวลาจนสายอย่างนี้ จบดีกว่า.....(ไม่มีอารมณ์แต่งแล้ว)				
comments powered by Disqus
  • เมกกะ

    13 กันยายน 2547 19:57 น. - comment id 330552

    ขอเก็บแค่วันวาน
    เนิ่นนานเพียงแค่ความฝัน
    ขอเก็บเพียงแค่คืนวัน
    มีเธอมีฉันในใจ
    
    ขอเก็บความรู้สึกเก่าก่อน
    ห่วงหาอาทรอ่อนไหว
    ขอเก็บความรักจากใจ
    ครั้งหนึ่งเคยได้จากเธอ
    
    จึงเป็นเพียงความคิดถึง
    เก็บไว้ซึ้งซึ้ง..เพ้อเพ้อ
    จะเป็นอดีตที่เลิศเลอ
    เตือนใจไม่ให้เผลออีกต่อไป
    
    ขอเก็บเพียงแค่วันวาน
    ที่ทำฉันร้าวรานหวั่นไหว
    แทนความอ้างว้างห่างไกล
    ที่ใครเคยให้ไว้เป็นความทรงจำ
    
    ไม่เจอกันนานเลยนะครับ  คุณธาราธารจะเขียน
    เพื่อสื่ออะไร  เมกไม่สนครับ  จะเขียนเรื่องสั้นในหน้ากลอน  เมกก็ไม่แคร์
    คุณคือคนที่ดีกับเมก  เมกไม่สนว่าคุณจะเขียนอะไร  เมกก็จะเป็นกำลังใจ
    ให้นะครับ  คิดถึงคุณธาราธารเช่นกันครับ
    
    +-*-+-*-+  +-*-+-*-+ปู้ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+  +-*-+-*-+
    
  • ธาราธาร

    16 กันยายน 2547 12:15 น. - comment id 332448

    ขอบคุณค่ะที่ยังคิดถึงกันอยู่ ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วว่างเมื่อไรจะเข้ามาอ่านกลอนของคุณบ้างนะคะ ช่วงนี้ยุ่งมากๆ กับชีวิต การงาน คงเป็นวังวนของชีวิตที่มีขึ้นมีลงอะนะ
  • ธาราธาร

    16 กันยายน 2547 12:17 น. - comment id 332450

    ความจริงคือเครื่องมันแฮ้งอะนะ ไม่รู้ด้วยวซ้ำไปว่ามันโพสให้แล้ว เขียนอะไรไปไม่รู้น่าอายจัง
  • ll๛เมกกะ๛ll

    29 กันยายน 2547 21:04 น. - comment id 340857

    เรื่องระกำ ช้ำทรวง หน่วงให้คิด
    คนสนิท ยังติดตรึง ซึ้งไม่หาย
    ตราบวันนี้ ถึงวันที่ ชีวีวาย
    มิอาจคลาย ความเศร้า เหงาจากเธอ
    
    แสนอาลัย ในคำ ที่พร่ำหวาน
    ถึงแม้นาน ผ่านมา มั่นเสมอ
    มิอาจสิ้น ความรัก จักให้เธอ
    ถึงต้องเพ้อ เก้อเดี่ยว อยู่เดียวดาย
    
    ก็รักเขา ใจของเรา ให้เขาสิ้น
    มิเคยผิน เผื่อใจ ไว้ดั่งหมาย
    เมื่อรักเธอ ฉันเพ้อ เบลอแทบตาย
    แต่สุดท้าย คล้ายฉัน ฝันอยู่เดียว ฯ
    
    เมกแวะมาเขียนกลอนให้อ่านนะครับ
    กลอนมันอาจจะเศร้าไปนิดนะครับ  ฮิๆๆ  
    
    +-*-+-*-+  +-*-+-*-+ปู้ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+  +-*-+-*-+
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน