มุ้งกับความทุกข์

ราม ลิขิต

หัวถึงหมอนตอนหมาหน้าบ้านเห่า
ดึกเงียบเหงาวังเวงเกรงจะหอน
ผีไม่กลัวอย่ายั่วหูหนูจะนอน
ขืนทำบอนบ่นดีเดี๋ยวตีตาย
ไม่ใช้มุ้งแบบเก่าเราไม่ชอบ
อยู่ในกรอบคับคอกเลยบอกขาย
ใช้มุ้งลวดโล่งร่างกว้างสบาย
ถึงดูคล้ายมุ้งสายบัวไม่กลัวเลย
จะกลิ้งซ้ายส่ายขวาขดหน้าหลัง
จะลุกนั่งจะออกฉี่ดีจริงเหวย
หายใจคล่องสองรูรู้เสบย
ไม่ต้องเกยเก็บมุ้งให้ยุ่งมือ
เป็นความสุขทุกข์ไร้ใจขี้เกียจ
เรื่องความเครียดปลิดหายสบายบรื๋อ
จนวันหนึ่งเมื่อร้อนย่างถึงครางฮือ
หลังหนาวปรื๋อจากไปไม่กี่วัน
ร้อนตับแลบแสบทรวงทะลวงแหลก
เหงื่อมันแตกอกตรมระทมถัน
เปิดพัดลมพรมห้องอยู่สองจันทร์
แต่ลมมันไม่ระบายตายแล้วเรา
ลมข้างนอกดับสนิทติดมุ้งลวด
ข้างในพรวดเผโผอย่างโง่เขลา
จำใจเปิดมุ้งหน้าต่างอย่างเบาเบา
ยุงก็เข้ากัดยับนับสิบตัว
คิดถึงมุ้งหลังเก่าเข้าจับจิต
ใครจะคิดว่าเรื่องมุ้งยุ่งปวดหัว
เคยลมชื่นรื่นรำเพยไม่เคยกลัว
หนังสี่จอหยอกยั่วพระจันทร์เพ็ญ
สมน้ำหน้าตัวฉันทันสมัย
ก็แล้วไงตลอดร้อนต้องนอนเข็ญ
อยู่ในมุ้งคลุ้งควันยาว่าแต่เย็น		
จุดกันยุงมุ้งหมอนเหม็นเล่นเอางอม/.