พรุ่งนี้ฉันมีเธอได้ไหม

ดาวประกายพฤกษ์

บนถนนสายเก่าที่ฉันเดินวันนี้ ดูเงียบเหงา ไม่อบอุ่น ดูรวดร้าวลึกๆ ต่างจากเมื่อหลายเดือนก่อน  วันที่เธอเดินเคียงข้างฉัน  คำพูดที่ให้ความรู้สึกดีเสมอ เธอทำได้เพียงคนเดียว ไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาไกลนับกว่าสี่ชั่วโมง ฉันเดินมาไกลเพียงนี้เลยหรือ  เธอจะเชื่อฉันไหม ว่าฉันรักเธอมาก หรือเพียงเพราะฉันไม่เคยบอก ไม่เคยพูดประโยคนี้เธอจึงไม่เคยจะรู้เลย ฉันมองดูรถที่ขับไปมา เร็วบ้าง ช้าบ้าง แต่ละคันคงมีจุดสิ้นสุดต่างๆกันไปฉันล่ะ..จะสิ้นสุดที่ไหน..เมื่อไร..
ก็ยังมีบางครั้ง ที่ฉันโหยไห้กับสายฝน  และปวดใจกับเพลงที่คิดว่าเป็นของเรา กับคำพูดที่เธอเคยสัญญา
อยากจะบอกว่าสิ่งที่จะทำให้เราเปลี่ยนไป คือเธอเดินจากไปก่อน เธอพูดไว้อย่างนั้น
สัญญานะจะไม่ไปไหน ถ้าเธอยังอยู่กับเราคำพูดที่เกาะกินใจอยู่ทุกวัน
งั้นคงไม่มีวันนั้นหรอก ฉันตอบอย่างมั่นใจ
แล้ววันนั้นเธอก็ต้องเอ่ยคำนั้น เธอขอจากไป เพียงเพราะฉันอดทนเกินไป เธอรอให้ฉันเป็นฝ่ายเดินจากไปนานแค่ไหนฉันไม่รู้ แต่วันนี้เธอบอกฉันแล้วว่าเธอต้องการไป ไปกับเขา อาการเงียบงัน อาการเจ็บลึกในอก มือสั่น จากโทษทัณฑ์ที่เธอลงโทษคนที่รักเธอ..น้ำครื้นๆใกล้จะรินลงจากตา แต่ไม่หรอก ฉันขอภาพสุดท้ายที่เธอจะไม่เห็นฉันร้องไห้ อย่างคนอ่อนแอที่รักเธอ อย่างที่เป็นมา  ความใจดีครั้งสุดท้ายที่เธอมี ฉันรักเธอ ได้ยินไหม อย่าไป เสียงตะโกนดังไกลๆในหัวใจที่ใกล้จะหมดแรงเต็มที.
ถึงบ้านแล้วสิ่นะ หยิบภาพเก่าที่ยังมีคำว่า เรา ขึ้นมาดู สุขจัง พรุ่งนี้สิ่นะ ฉันฝันว่าพรุ่งนี้เธอกับฉันรักกันเหมือนเดิม ฉันฝันว่าเธอไม่มีใครนอกจากฉัน แม้วันนี้ฉันยังเจ็บ ยังทรมาน กับภาพเก่าๆ เธอเข้ามาปรับเปลี่ยนหัวใจ มาสร้างความฝันแหว๋วไหวให้ฉัน  จากที่สุดก้นบึ้งหัวใจไม่เคยให้ใครผูกพัน ก็กลับมีเธอคนที่ฉันยอมให้คนเดียว
.ฉันยังคงนอนนิ่งๆเหมือนหลับ แทบไม่รู้เลยว่าลมแผ่วๆที่ระรินคือลมหายใจ  นาฬิกาในหัวใจฉันมันตายไปแล้ว เพราะเพียงเธอที่เข้ามาไขลานให้มันเดิน กระทั่งวันที่ไม่มีเธอ เวลาในหัวใจก็หยุดตรงนั้น อยู่ได้ไหม ร้องไห้ไปเท่าไหร่  หากจะถามว่าเสียใจเพียงไร ก็คงตอบไม่ได้ ไม่ใช่ไม่มีคำตอบ แต่ไม่เคยคิดจะตอบ เธอคงคิดว่าฉันไม่เสียใจ เพราะตั้งแต่เธอจากไปฉันไม่เคยโหยไห้ ไม่เคยไปเซ้าซี้อะไรเธอ เพราะอะไร.เพราะรักเธอ  ฉันรู้ว่าเธอมีความสุข ฉันก็ไม่อยากเอาความทุกข์ไปแลกความเห็นใจนั้น ฉันทะนงพอ ที่ฉันก้าวเดินทุกวันนี้ได้โดยไม่มีแรงลมหายใจจากเธอก็เพราะฉันยังมีหน้าที่ ฉันยังเป็นความหวัง และเป็นดั่งลมหายใจของใครหลายคน ฉันก็ไม่ต่างจากสำเภาใหญ่ที่บรรทุกความฝันและความหวัง ไม่ต่างจากลูกของใครหลายคน..
..เพียงพรุ่งนี้ที่จะฝัน ให้ฉันได้มีเธออีกครั้งได้ไหม ให้ฉันได้เคียงข้างเธอด้วยลมหายใจ  อยากเห็นอีกจังรอยยิ้มใสๆของเธอ.ฉันหลับไปทั้งคราบน้ำตาอย่างอ่อนแรง..
อาคารสีขาวหลังใหญ่ ไม่กี่เดือนมานี้ฉันคุ้นเคยกับมัน ฉันเข้าไปที่แผนกรับผู้ป่วยใน ยื่นบัตรให้แล้วเดินเข้าไป ท่ามกลางผู้คนขวักไขว่มากมายที่ดูๆไปแล้วฉันไม่รู้จักเลย    มาถึงห้องคุณหมอประจำตัวฉัน..ฉันผลักประตูอย่างอ่อนแรง.
สวัสดีสาวน้อย เป็นไงบ้างหมอถามอย่างใจดี
ก็ดีค่ะฉันตอบพร้อมยิ้มเจื่อนๆ
หมอหยิบรายงานตรวจร่างกายฉันไปดูอย่างเงียบๆ
ทานยาที่หมอให้หมดหรือยังหมอถาม
ค่ะฉันรับคำเบาๆ เจ้าสารเคมีที่หมอเรียกว่ายาที่ฉันไม่เคยจะแตะต้องมันเลย..ฉันรู้ดี
เจ็บที่หน้าอกอยู่ไหมหมอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
ค่ะคำตอบเดิม
ฉันรู้สึกหายใจติดขัด เซลงไปนั่งที่เตียงคนไข้ช้าๆ
หนูจะอยู่ได้อีกนานไหมค่ะหมอคำถามสุดท้าย เผื่อจะทันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันและเขาเราจะรักกัน
.เอ่อหมอเงียบ
ฉันรู้สึกคิดถึงเขาอย่างมากมายมหาศาล ไม่รู้ว่ามันเอ่อล้นขึ้นมาได้อย่างไร ฉันอยากพบเขา อยากให้เขาอยู่ใกล้ ไม่อยากรออีกแล้วพรุ่งนี้.กลับมาที มารับฉันไปทีฉันเจ็บลึกในอกข้างซ้าย และร้ายแรงจะปวดเหมือนเข็มนับพันประดังเข้ามา ที่ทำด้ตจอนนั้นคือกลั้นใจรอพรุ่งนี้...แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง....ฉันจะรอเธอ
...เสียงสุดท้ายที่ได้ยิน  ใบหน้าสุดท้ายที่ได้เห็น  มือสุดท้ายที่โอบกอดฉัน สิ่งเหล่านี้ที่มันทิ่มแทงในใจให้อ่อนแรงลง ฉันอยากให้เป็นเขา ...ไม่ว่าคำพูดสุดท้ายที่ได้ยิน หรือจะเป็นใบหน้าที่อ่อนโยน  และอ้อมแขนที่รองรับ แต่ไม่ใช่ น้ำตาใสๆครื้นออกมาเพียงน้อยนิด และลมหายใจฉันก็ลดลง จากนาที เป็นวินาที..ฉันไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว พรุ่งนี้..พรุ่งนี้มาถึงเร็วๆทีฉันจะรอวันพรุ่งนี้.. ..............รอเธอที่แสงดาวปลายฟ้าไกล.