๏ ไม่มีที่มีทางปลูกสร้างบ้าน ไม่มีงานเงินตราให้อาศัย ไม่มีญาติปราศมิตรคิดห่วงใย ไม่มีใครคอยเอื้ออุ่นเจือจาน จึงซอกซอนร่อนเร่เที่ยวเกะกะ คุ้ยขยะขยุ้มคว้าเศษอาหาร ทั่วท้องหิวกิ่วแสบแทบปลิดปราณ ใต้สะพานพักผ่อนนอนระทม เพราะพลาดพลั้งสังคมถึงจมปลัก เพราะไร้หลักหลงผิดชีวิตขม เพราะเวรกรรมนำไปให้จ่อมจม เพราะพลาดล้มหรือไรถึงได้เป็น นี่หรือภาพฉาบเมืองที่เรืองรุ่ง ถึงจะปรุงปิดไว้มิให้เห็น ฉากชีวิตวิจิตรล้ำมีลำเค็ญ เป็นประเด็นคอยถาม.......ความพัฒนา? ๚ ๛
วฤก 19 มิ.ย. 2545 22:36 น. - ID 16913 
704
4
0
19 มิถุนายน 2545 22:44 น. - comment id 56505
วฤก เขียนได้เข้าถึงอารมณ์จริงๆค่ะ อ่านแล้ว หงอยไปเลย
19 มิถุนายน 2545 23:50 น. - comment id 56541
ใช่ค่ะ สะท้อนให้เห็นสังคมในมุมที่แย่ จนบางทีอาจจะลืมนึกถึงได้ชัดเจนขึ้นเลยค่ะ
20 มิถุนายน 2545 01:31 น. - comment id 56555
ไป LA มายังพบคนอาศัยตามสวนสาธารณะเลย ไกด์บอกว่า ที่นั่นทุกคนเลือกที่จะเป็นได้ เขาเหล่านั้นเลือกที่จะมีความเป็นอยู่แบบอิสระ ไม่ต้องทำงาน ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก
20 มิถุนายน 2545 02:34 น. - comment id 56562
Life is a form that needs a place to exist. Life, no matter what its like, makes the world generous. For when you see me merely a poor life, I feel you care.
20 มิถุนายน 2545 15:05 น. - comment id 56677
อืม...มันเป็นความหลากหลายทางสังคม ที่ไม่อยากให้มี แต่คงยากมังคะ คิดว่างั้น
20 มิถุนายน 2545 21:52 น. - comment id 56748
การตะเกียกตะกายไขว่คว้าแม้เพียงเศษอาหาร ใส่ท้อง ก็เป็นธรรมชาติของสัตว์โลกอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า มุมมองสะท้อนอะไรบ้างในสิ่งที่เห็น ความเห็นใจ ความเอน็ดอนาถ สมเพทเวทนา หรือโทษเวรกรรม!!!
21 มิถุนายน 2545 02:51 น. - comment id 56806
เห็นด้วยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
