ไปต่อยังไงไปไม่เป็น

ว่ากลอนเรื่องความเบื่อหน่ายกายใจ
กลอน แต่งไปให้ระบายออกมาเสีย
เรื่อง ราวมากหลายหลากให้อ่อนเพลีย
ความ เบื่อเนี้ยเป็นทีไรรำคาญจัง
เบื่อ ผู้คนที่ชอบจะสั่งการณ์
หน่าย สันดารแบบนั้นเป็นไหนๆ
กาย ก็เหนื่อยอ่อนเพลียมีโรคภัย
ใจ ก็ไม่สงบลงหรือเย็นเลย

คอยคิดอยู่ว่าจะทำแบบไหน
คิด นึกไปก็มีแต่คำถาม
อยู่ หรือจากวนเวียนทุกเมื่อยาม
ว่า จะตามใจตนหรือทนไป
จะ ยังคงเสแสร้งสร้างรอยยิ้ม
ทำ เหมือนลิ่มให้ค้อนลงจะดีไหม
แบบ เย็นเยือกชินชาทนๆไป
ไหน ไหนก็คิดไซร้ว่าได้ตัง

จิตใจจริงที่คอยนึกอยากทำ
ใจ นั้นนำให้หยุดลงเสียตรงนี้
จริง อยู่ว่าทำไปคงจะดี
ที่ อยู่นี้ดีกว่าที่อื่นใด
คอย ถามไถ่ถึงตนเรื่องตนผิด
นึก พลางคิดว่างานเคยเดินไหม
อยาก จะทำแต่ทำได้จัญไร
ทำ สิ่งใดเป็นไร้ค่าไร้ราคา

อันมูลเหตุเกิดจากสิ่งตนทำ
ก่อความรำคาญให้ผู้เรียกหา
จะเสนอตนต่อไปหรือจะลา
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ช่วยบอกที