สงสาร"จิ๋ม"(คนขายหอย)
สุนทรวิทย์
เมื่อคืนฉัน เห็นจิ๋ม ยิ้มปากกว้าง
นั่งขาถ่าง ล้างกระเทียม ตระเตรียมหอย
เป็นแม่ค้า ยำหอยแครง เฝ้าแผงลอย
เจ้าอร่อย ริมคลองหลอด ที่ปลอดคน
จิ๋มตั้งแผง ใต้ขนุน เพราะทุนน้อย
หาเงินร้อย ครึ่งร้อย เหมือนคอยฝน
อัปภาคย์ ยากไร้ ไม่จำนน
ตนพึ่งตน ขันติ มิยอมแพ้
จิ๋มขายหอย ทุกวัน ยันดื่นดึก
ใจพร่ำนึก หวังให้ ใครแยแส
ง่วงก็ทน ถ่างตา จิบกาแฟ
จนดูแก่ เกินวัย กายทรุดโทรม
จิ๋มพันตู สู้งาน ปานเครื่องจักร
เธอนั้นมัก เจ็บป่วย ด้วยหักโหม
จำพึ่งหมอ พึ่งยา ทาชโลม
ประทินโฉม เข้าไว้ ให้ดูดี
จิ๋มแข็งขืน ฝืนตน ทนบอบช้ำ
ยังระกำ ลำเค็ญ เป็นลูกหนี้
ต้องขายหอย ผ่อนใช้ อีกหลายปี
ส่งดอกที กระทบ ถึงงบดุล
สงสารจิ๋ม ดิ้นรน แทบป่นปี้
ฉันจึงมี เมตตา มาอุดหนุน
เป็นลูกค้า กินหอย คอยเจือจุน
หอยแม่คุณ หวานอร่อย กว่าหอยเมีย