คำพูดของแม่

คนกรุงศรี

สำนึกใน วัยวัน ฉันประสพ
มิเลือนลบ จากจิต ยังคิดถึง
อยู่กับใจ เรื่อยมา เพราะตราตรึง
ก็ครั้งซึ่ง ตอนเรา ยังเยาว์วัย
             อาชีพพ่อ ก่อสร้าง แต่ช่างฝัน
             ว่าลูกนั้น อนาคต ต้องสดใส
              การศึกษา สำคัญ ท่านมั่นใจ
              จึงส่งให้ เราเรียน อ่านเขียนกัน

ค่าขนม วันละบาท มีขาดบ้าง
ซึ่งแตกต่าง จากผอง เพื่อนของฉัน
หนึ่งอาทิตย์ จำได้ อดหลายวัน
แต่ว่ามัน มิใช่ เรื่องใหญ่เลย
              ยี่สิบสตางค์ วันนี้ แม่มีให้
              ติดตัวไว้ เท่านั้น นะลูกเอ๋ย
              อดขนม อีกวัน มันเหมือนเคย
             มิเอื้อนเอ่ย วาจา หรือพาที
ไปโรงเรียน ทางผ่าน มีปั่นแปะ
ชวนเพื่อนแวะ ดูไว้ เป็นไรนี่
แทงเล่นเล่น ลองไป ท่าไม่ดี
โชคมิมี  ยี่สิบสตางค์ เสียช่างมัน
           เย็นแม่ถาม เงินอยู่ไหม ตอบไม่แล้ว
           หัวใจแป้ว บอกไป แต่ใจพรั่น
           แม่โอบกอด ก้มมา มองหน้าพลัน
          เงินแค่นั้น ซื้ออะไร กินได้นา

สุดเสียใจ เสียดาย มิคลายเศร้า
ดูสิเรา ทำได้ ช่างขายหน้า
หลายสิบปี มิวาย ใช้เวลา
สิ่งได้มา การพนัน ...ฉันไม่แล