ความรวยที่ไม่รวย
เชษฐภัทร วิสัยจร
หากคิดเป็นนักเขียน
ก็ต้องเพียรเป็นนักอ่าน
เป็นนักดูรู้งาน
หูตาเราต้องว่องไว
แล้วต้องเป็นนักคิด
ตรองถูกผิดในจิตใจ
ละเอียดละเมียดละไม
ทุกอณูรู้ใคร่ครวญ
จนเราอยากเล่าเรื่อง
จึงยักเยื้องความคิดหวน
กลั่นกรองอักษรทวน
ทุกความคิดประดิดประดอย
จึงเกิดเป็นงานเขียน
รักจึงเพียรผลิตถ้อย
ทุกคำใส่ใจคอย
ยิ้มน้อยใหญ่ในผลงาน
ใส่ใจให้กับกิจ
ใส่ชีวิตจิตวิญญาณ
ดื่มดำทุกทิพย์ฌาณ
ขณะเพ่งอักษรกล
ทั้งยามว่างไม่ว่าง
ทุกก้าวย่างเหมือนต้องมนตร์
เขียนได้ตลอดจน
กระทั่งทุกลมหายใจ
งานหลักคืองานสอน
ส่งเสริมย้อนงานเขียนได้
หลัก-รอง คล้องสายใย
โยงรากฐานงานมั่นคง
อาจไม่รวยล้นฟ้า
เงินไหลมาน่าใหลหลง
แต่จิตใจทรนง
ยิ่งใหญ่รวยด้วยผลงาน