เรื่องเกิดแก่ เจ็บตายนั้น มันธรรมดา มีใครอยู่ คู่ดินฟ้า หาสลาย ก่อนสูญสิ้น วิญญาณพราก จากร่างกาย เร่งทำดี หนีชั่วร้าย ค่อย...วายชนม์ เรื่องเกิดแก่ เจ็บตายนั้น มันแน่นอน หมดสิทธิ์ย้อน ถอนคืนวัน อันผ่านพ้น ปล่อยนานเนิ่น เกินเวลา หาเปลี่ยนตน อาจถูกคน ก่นประนาม ยาม...นอนตาย เรื่องเกิดแก่ เจ็บตายนั้น มันเรื่องจริง หยุดเกลือกกลิ้ง ยกสิ่งล่อ ก่อเสียหาย ปรับเปลี่ยนตัว กลัวบาปผิด จะติดกาย ทำก่อนสาย ตายตาหลับ ยาม...ลับลา เรื่องเกิดแก่ เจ็บตายนั้น มันอนิจจัง ควรระวัง ยั้งตัวไว้ ให้แน่นหนา หมั่นเตือนตน ให้พ้นบาป คราบราคา ก่อนที่วัย ใกล้ชรา มา...ประจล เมื่อเกิดมา อย่าเสียชาติ ขาดสติ ใช้หิริ ตริตรอง มองเหตุผล แสนพิสุทธิ์ สุดประเสริฐ เกิดเป็น คน ควรทำตน ให้ล้นค่า ราคาเกิน
Gemini58 9 พ.ค. 2553 09:17 น. - ID 134632 
2553
4
0
9 พฤษภาคม 2553 15:43 น. - comment id 1126310
แต่งเก่งจัง แวะมาชื่นชมในผลงานค่ะ
12 พฤษภาคม 2553 15:05 น. - comment id 1127088
ก่อนชีพวายวางลงจงยึดมั่น คุณความดีเท่านั้นมิเสื่อมสูญ ศีลธรรมเท่านั้นหมั่นเพิ่มพูน เจิดจำรูญภพหหน้าพาสุขเอย แวะมาขอแจมหน่อยค่ะ
13 พฤษภาคม 2553 07:26 น. - comment id 1127255
ขอบคุณคะที่ให้กำลังใจ ธดยเฉพาะคุณ "ผู้หญิงไร้เงา" ที่เป็นคนแรกที่เขียนสิ่งดีๆให้ ขอบคุณคุณ "นรศิริ" ที่กรุณาเพิ่ม้ติมกลอนให้...เพราะมากคะ
19 พฤษภาคม 2553 03:25 น. - comment id 1128290
เกิดแก่เจ็บตาย ..................... ...เกิดแก่เจ็บตาย เป็นทุกราย เพื่อสมดุล โลกยังหมุน ยังโดนหลอก ให้โศกศัลย์ แม้ใกล้ตาย ยังมิวาย ห่วงชีวัน รู้จิตพลัน สว่างโล่ง โจ้งหนทาง ...โลกกับเรา แย่งกัน ยามชีพดับ ภาพกำกับ ดั่งรุ่ง อรุณสาง ภาพกรรมนั้น สว่างว๊าป ปิดหนทาง สู่นิพพาน ไม่เห็น เป็นฉันใด ...เพราะจิตตก ไม่ได้ฝึก มาแต่ก่อน จะมาสอน ตอนตาย นั้นไม่ได้ โลกไม่ยอม จะมาแข่ง ไปสบาย กรรมทำไว้ โลกส่งให้ ไปตามกรรม ...หากจิตนิ่ง รู้ซึ้ง ถึงธรรมะ ยอมลดละ ปล่อยวาง ไม่ต้องถาม รู้ร่างนี้ เมื่อตาย ไม่ติดตาม จิตนิพพาน เปิดไว้ ยามสิ้นลม ...จิตนิพพาน เป็นหนึ่ง ไม่มีสอง ไม่ได้ครอง จิตนั้น เพื่อสุขสม จิตนิพพาน ไม่ได้ เป็นเช่นลม แต่สุขสม เป็นเช่นนั้น ของจิตเอง ...เข้าใจจิต ติดตามดู ให้รู้แจ้ง ฝึกแสดง ใกล้ตาย ให้ตรงเผ๋ง เมื่อใกล้ตาย จริงๆ จิตบรรเลง เหมือนฝึกเพลง เอาไว้ จนคล่องใจ ...คนใกล้ตาย จริงๆ เกิดความกลัว แต่ที่กลัว เพราะไม่รู้ ตายไปไหน กลัวกรรมดี ที่ทำ นั้นน้อย ด้อยเกินไป ทำชั่วไว้ มากกว่า กลัวลนลาน ...หากใครรู้ ว่าตาย ไปสวรรค์ มีวิมาน ให้อยู่ ดูหรรษา มีนางฟ้า ขับกล่อม ยามนิทรา มีเทวดา ปกป้อง เป็นพวกตน ...คงอยากตาย ซะเลย ในตอนนี้ เพราะว่าดี เหลือเกิน แสนสุขสม แต่ไม่รู้ จริงๆ กลัวพาจน กลัวไม่พ้น นรกภูมิ ที่รู้มา ...จะบอกทาง ไปดี ทุกท่านเถิด ให้กำเนิด จิตเมตตา จิตหรรษา กลัวทำไม คนอื่นเขา ก็ต้องมา เราดีกว่า ไปก่อน แสนสุขใจ ...อย่าคิดห่วง กังวล ญาติพี่น้อง สมบัติของ ของเรา ไม่สงสัย ใครอยากได้ อะไร ก็เอาไป ไม่ถวิล ร่ำไห้ ผูกมัดตน ...ปล่อยให้จิต นั้นเบา เหมือนนอนฟูก คิดถึงธรรม นั้นถูก สิ่งอื่น อย่าไปสน ปล่อยจิตเบา สุขทุกข์ ไม่ใช่ตน ปล่อยทุกคน แม้ใจ ของเราเอง ...ปล่อยจิตแท้ ให้เขา กลับบ้านเก่า เรายืมเขา มานาน ช่างเหมาะเหม็ง ให้เขากลับ บ้านเก่า เขาไปเอง อย่าคิดเล็ง ให้เขา เวียนกลับมา ...แม้แต่จิต ก็ไม่ใช่ ของเราแท้ ที่ว่าแน่ เพราะเรายึด ของเราหนา ไม่ต้องยึด ปล่อย เขาไป ตามอุรา สุขยิ่งกว่า คือปล่อย ให้หมดใจ ...เหลือแต่จิต เบาโล่ง โจ้งสวรรค์ นิพพานนั้น มาเห็น ไม่โหยหา กลับไปเถิด จิตแท้ ที่เจ้ามา เพราะดีกว่า วนเวียน มาอีกที ...ขอบคุณนะ ร่างนี้ ที่ยืมใช้ ขอบคุณใจ ที่ให้อยู่ เป็นสุขขี ขอบคุณโลก ใบนี้ ที่แสนดี ปล่อยร่างนี้ จิตพ้น นิรันดร... .................... ( โอ ระยอง เขียน 2553)
23 พฤษภาคม 2553 00:11 น. - comment id 1129042
สวัสดีคะ คุณwirat ขอบคุณคะที่กรุณาเข้ามาเยี่ยมเยียน อ่านกลอนคุณแล้วทำให้ "คิดอะไรๆ" เพิ่มขึ้นอีกมากมาย เข้ามาเป็น "กำลังใจ" ให้ "กันและกัน" อีกนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
