++แพ้รัก......นักไปรษณีย์++

กวีเดินดิน

แม้อยู่ไกล  แค่ไหน  ฉันไม่หวั่น
คิดถึงกัน  เราก็เขียน  เป็นจดหมาย
ฉันจะรัก รักเธอ  ไม่เสื่อมคลาย
เธอลงท้าย  ในจดหมาย  ที่เขียนมา
อ่านจดหมาย  หยิบปากกา  เขียนตอบกลับ
ฉันตอบรับ  ว่ายังรัก  ยังห่วงหา
ขอแค่มี  จดหมาย  ตอบกลับมา
ฉันสัญญา  ว่าจะรัก  ตลอดไป
ฉันรอคอย  จดหมาย  ซองที่สอง
เริ่มตรึงตรอง  เกิดอะไร  หรือไฉน
ฉันรอแล้ว  รออีก  แทบขาดใจ
เพราะเหตุใด  ซองจดหมาย  ถึงพึ่งมา
ไม่รอช้า  หยิบจดหมาย  เปิดผนึก
ใจยังนึก  กลัวจะไม่  ส่งมาหา
คลี่กระดาษ  ตัวหนังสือดู  โล่งตา
เธอเขียนมา  หาฉัน    น้อยกว่าเดิม
ฉบับแรก  ที่เคยส่ง  ก่อนหน้านี้
เห็นบางที่  เธอต้องหา  กระดาษเสริม
แผ่นหนึ่งเต็ม  หาแผ่นสอง  มาช่วยเติม
ไม่เหมือนเดิม  เพราะหน้านี้  มีครึ่งเดียว
เขียนจดหมาย  ติดแสตมป์  ส่งไปหา
นับเวลา  หัวใจฉัน  ยังอดเสียว
เธอคงไม่  มีฉัน  เพียงคนเดียว
เพราะหลายเที่ยว  ที่ส่งไป   ไม่ตอบมา
ตัดสินใจ  แบกกระเป๋า  เพื่อไปถาม
อยากรู้ความ  เป็นจริง  จึงไปหา
ฉันอยากเห็น  ความจริง  ให้เต็มตา
พิสูจน์ว่า  เธอเปลี่ยนไป  อย่างไรกัน
ถึงปลายทาง  ฉันกระโดด  ลงจากรถ
เสียงสดสด  ภาพสดสด  ตรงหน้าฉัน
เอ่ยปากถาม  ชายคนนี้  เป็นใครกัน
เธอตอบฉัน  ชี้คนนี้  แฟนใหม่เธอ
ฉันทั้งแค้น  ทั้งเสียใจ  เข่าแทบทรุด
ในที่สุด  เป็นอย่างคิด  จริงเสมอ
ฉันเอ่ยถาม  อยากรู้  จากปากเธอ
เธอไปเผลอ  แบ่งใจ  ตอนไหนกัน
เธอตอบฉัน  เขาเป็นคน  ส่งจดหมาย
เขาเป็นชาย  ส่งจดหมาย  เธอให้ฉัน
ฉันเลยเจอ  หน้าเขาแทบ  ทุกวัน
เราพบกัน  เพราะจดหมาย  รักของเธอ
ฉันรู้ซึ้ง  ตรึงใจ  ในที่สุด
ไม่อาจหยุด  หัวใจ  ที่พลั้งเผลอ
ฉันต้องแพ้  หัวใจรัก   ที่ให้เธอ
เพราะเธอเผลอ   ไปรัก   นักไปรษณีย์..
คงต้องบอกว่ารักแท้แพ้บุรุษไปรษณีย์