บทอัศจรรย์นอกวรรณคดี

ก. สุวรรณวงศ์

ประจงแอบแนบชิดสนิทน้อง	
มือประคองสองปรางอุ่นละมุนหมาย
พี่สบตาเจ้าหลบเลี่ยงทำเอียงอาย
เจ้าทำคล้ายเมียงมองจ้องแสงจันทร์
     ผิ-วชนแจ่มกระจ่างนางอนงค์
อยากน้อมลงแนบร่างไม่ห่างขวัญ
ละมุนกลิ่นแก้มนวลเชื้อชวนพลัน
พี่หมายมั่นกั้นประคองแนบน้องนวล
     ไล่ละเลียดเสียดเสาะเสนาะหู
เจ้าโฉมตรูแอบ อกตระหนกหวน
แหงนหน้ายิ้มพริ้มตาท้าเชิญชวน
สุดรัญจวนป่วนจิตยามชิดกัน
     ริมโอษฐ์น้องพี่ป้องปิดไม่คิดเปิด
ใจเตลิดลอยล่องท่องธารฝัน
เกี่ยวกระหวัดรัดกายสายสัมพันธ์
พาจอมขวัญเที่ยวท่องล่องวิมาน
     ไล้เลียบแก้มนวลนางพลางส่ายสอด
นาสิกรอดรุกไล่กายประสาน
เจ้ากระหวัดบิดกายส่ายสำราญ
ถันนงคราญเปล่งปลั่งดังปทุม
     น้องเงยพักตร์ทักทายสายตาพี่
โอ้คนดีร้อนเร่าเอาไฟสุม
ประจงจูบลูบแผ่วแนวเนินนุ่ม
ฝ่าสุมทุมพุ่มไม้แหวกใยเยื่อ
     ดั่งแย้มกลีบมาลีคลี่ออก
จากกลีบนอกสู่กลีบในสมใจเหลือ
ภุมรีเชยแอบแนบชิดเชื้อ
หวังเพียงเพื่อรสหวานซ่านซาบทรวง
     ดุจพายุพรายพัดสะบัดโบก
ปฐพีโยกไหวสนั่นสั่นแดนสรวง
วายุหมุนหนุนพัดเป็นลมงวง	
ทะเลหลวงครื้นครั่นสั่นปฐพี
     ดั่งกีฬาพาให้ตามไล่รุก
นึกสนุกรุกไล่ใครจักหนี
ต่างโรมรุกปลุกเร้าเข้าราวี
กลางนทีสายสวาทมิอาจจร
     ดังท่านภู่ครูกวีท่านชี้ไว้
มีอยู่ในอภัยมณีศรีอักษร
เป็นกลเม็ดเด็ดพรายในกานท์กลอน
ถ้อยสุนทรนำมาฝากก่อนจากไป
     "อัศจรรย์ครั่นครื้นเป็นคลื่นคลั่ง
เพียงจะพังแผ่นผาสุธาไหว 
กระฉอกฉาดหาดเหวเป็นเปลวไฟ
พายุใหญ่เขยื้อนโยกกระโชกพัด 
     เมขลาล่อแก้วแววสว่าง 
อสูรขว้างเขวี้ยงขวานประหารหัต 
พอฟ้าวาบปลาบแปลบแฉลบลัด
เฉวียนฉวัดวงรอบขอบพระเมรุ 
     พลาหกเทวบุตรก็ผลุดพุ่ง
เป็นฝนฟุ้งฟ้าแดงดังแสงเสน 
สีขรินทร์อิสินธรก็อ่อนเอน
ยอดระเนนแนบน้ำแทบทำลาย 
สมพาสเงือกเยือกเย็นเหมือนเล่นน้ำ
ค่อยเฉื่อยฉ่ำชื่นชมด้วยสมหมาย 
สัมผัสพิงอิงแอบเป็นแยบคาย 
ไม่เคลื่อนคลายคลึงเคล้าเยาวมาล"