....เพ้อ

"เพชรสังคีต"

....เพ้อ
สุริยาลาเลื่อนลับ             จันทรทับกระจ่างหาว
เดือนจับดับดวงดาว        ขาวเหมือนน้องละอองนวล
แสงจับขลับน้ำค้าง          เหมือนเนตรนางยามแย้มสรวล
ไผ่กอล้อลมยวน              คล้ายกระบวนน้องเอียงอาย
ลมเฉื่อยเรื่อยกลิ่นหอม    แก้วพยอมพิกุลราย
นึกน้องเจ้าปองหมาย       กรายกรีดเล็บเก็บมาชม
บ้างกรองมาคล้องห้อย     ต่างสายสร้อยพลอยภิรมย์
นางแย้มน้องแซมผม       ชมเจ้ายิ้มยิ่งพริ้มเพรา
การเวกระงมสวรรค์         ซ่อนแสงจันทร์อันลำเพา
สกุณาเจ้าคงเหงา            อิจฉาเราอยู่ร่ำไร
ชะเง้อชะแง้มอง              ตามเสียงร้องก้องสดใส
อนิจจาน่าอาลัย                เจ้าไฉนอยู่เอกา
ดึกแล้วเดือนจะดับ           เจ้าจะลับไปไกลตา
แสงทองจะส่องฟ้า            จะพาเจ้ายิ่งเศร้าใจ
แม้ใฝ่หัวใจรัก                 จันทร์จงชักมามอบให้
โผผินบินออกไป               หายาใจในแสงทอง
ชมนกในราตรี                 นกบินหนีทีเศร้าหมอง
น้องอ้อนวอนตระกอง        ประคองคู่อยู่คลอเคลีย
แม้พี่นี้เหมือนนก              คงช้ำอกหัวใจเสีย
ถึงชื่นพวงพเยีย                มิอาจฝืนกล้ำกลืนทน
ความรักนะความรัก          เมื่อประจักษ์ให้สับสน
รักไร้ต้องใจจน                 ถึงรักล้นก็จนใจ
จงรักแต่พอดี                   หนึ่งชีวีหนึ่งฤทัย
มอบรักเพียงหนึ่งไว้          สุขสองใจนิรันดร ฯ