สินค้าคน

เฮาชาวดอย

   
  กรงเหล็กตระหง่านอ้า   โอถวิล
นี่คนขายคนกิน      กัดเนื้อ
น้ำใจใช่น้ำริน     อย่างฝน
แม่หญิงเอยใครก่อเกื้อ    กว่าสิ้นวิบากกรรม
      เป็นธรรมอยู่แผ่นพื้น   ผืนไหน
ตกเขียวยังระบาดไป    ไป่สิ้น
เปิดบริสุทธิ์ในเมืองไทย     ทุกถิ่น
อาเสี่ยยิ่งเหลือบริ้น       เหลือบยุง
     เป็นบ่อนซ่อนซ่องไว้     หว่างใน
เสียงโอดครวญเสียงใด         ด่าวดิ้น
กฎหมายมัวหลับใหล       ลืมตื่น  ฤานา
สูงจรดฟ้าจวบต่ำสิ้น         เสพกิน
     
  ภูหินตระหง่านท้า     ลมทวน
วารหนึ่งแพ้ลมหวน      หากเร้า
ภูหินหากเรรวน        ราถล่ม
จมจ่อมดั่งฝุ่นเถ้า      ธุลีผง
				
comments powered by Disqus
  • ไหมแก้วสีฟ้าคราม

    3 พฤษภาคม 2551 18:17 น. - comment id 845824

    แด่ น้องเฮาชาวดอย
           โคลงสี่สุภาพ  พี่ไม่เป็น น้องช่วยแก้ไขให้
           โคลงของพี่ตามนี้ให้หน่อยค่ะ
           โคลงฯเรื่องหญ้าแฝกค่ะ
    เห็นแฝกสุดแปลกล้ำ   พรรณนา
    ต้านต่อพังพสุธา            หยั่งได้
    ชุ่มชื้นฉ่ำมีค่า                ต่อป่า  มหาศาล
    กรองตะกอนไป่ให้        สู่ห้วย   แอ่งน้ำ
       ขอบคุณค่ะ
    16.gif29.gif36.gif36.gif59.gif

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน