ต้นหญ้า

คนบนดอยคอยรออย่างท้อแท้
เฝ้าชะแง้แลเหลียวเปลี่ยวใจหา
น้ำตารินร่วงหล่นท้นอุรา
หยาดหยดมาแดนดินถิ่นดงดอย
คนใต้หอบหัวใจดอยไปสิ้น
น้ำตารินหลั่งรอท้อเหงาหงอย
ทั้งคืนค่ำย่ำรุ่งมุ่งแต่คอย
หัวใจดวงน้อยน้อยเจียนแหลกราน
วอนสูรย์จันทร์ฟากฟ้าพานำข่าว
กระซิบเพียงแผ่วเบาแล้วเล่าขาน
ว่าสาวดอยคอยรอทรมาน
ให้อดีตวันวานหวานมาคืน
คนบนดอยคอยรอพ้อไร้หวัง
หากคนใต้ชิงชังจงอย่าฝืน
เจ็บปวดช้ำสุดระกำกล้ำกลืน
ยังยั้งยืนยืนคอยบนดอยลาน

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

เฮาชาวดอย 9 เม.ย. 2551 12:16 น. - ID 114125

1018

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/114125 ที่มา: แต่งเอง , เฮาชาวดอย

comments powered by Disqus

เฮาชาวดอย

10 เมษายน 2551 04:27 น. - comment id 837984

นรศิริ    
ต้องกราบขออภัยทุกท่านด้วย
ที่นำกลอนมาลงผิดกลอนบทนี้มาจากคนคอยดอยลาน(ปางอุ๋ง)  ของนรศิริ  ไม่ใช่ต้นหญ้าของเฮาชาวดอย ซึ่งเป็นลูกชาย  
ขออภัยด้วยใจจริง
(คนที่ไม่ใช่แฟนทำแทนทุกเรื่องไม่ได้)