หญิงเขลา ชายชั่ว

ทานพอ

หญิงเขลา  ชายชั่ว
ชาย :	แม้นลวงตาพาฝันสู่ชั้นสรวง	
	อยากเด็ดดวงเด่นพธูมาสู่สม
	ชมชิดเชยแช่มช้อยคล้อยอารมณ์
	เพียงเสพสมรสกามยามต้องการ
หญิง :	อย่าคิดไกลใช่สำคัญกับฉันยิ่ง
	มันเป็นสิ่งลวงใจไร้แก่นสาร
	ชายลามกตกอเวจีนาทีนาน
	ยมบาลหมายหัวเพราะมั่วกาม
ชาย :	การกระทำบอกแจ้งแถลงเหตุ
	ว่าแก้วเกดคิดกระไรใคร่ขอถาม
	ก็สายเดี่ยวเปลี่ยวสะดืออื้มอืมยาม
	เดินผ่านข้ามพ้นหน้าผวาใจ
	อีกเกาะอกเอวต่ำก็ล้ำเหลือ
	ประหนึ่งเผื่อเศษกายชายหวั่นไหว
	กระโปรงสั้นเกงสั้นเห็นชั้นใน
	เสื้อบางใสเว้นว่างอย่างชุดนอน
	ทั้งรัดรวบอวบอั๋นมันน่ากอด
	อยากจะทอดกายอิงพิงเป็นหมอน
	นี่หรือเธอสมวจีที่พร่ำวอน
	แม่งามงอนช่างคิดผิดมิตรง
หญิง :	ปากปีจอจริงนี่คุณพี่ชาย	
	ฉันแต่งกายออกจะดีมิมีหลง
	เป็นแฟชั่นล้ำสมัยในเครื่องทรง
	ช่างตาต่ำมองฝูงหงส์เป็นดงกา
	ก็สายเดี่ยวแดดร้อนในตอนสาย
	ไม่สบายกายกรุ่นพ่อคุณข๋า
	สะดือลอยนิดหน่อยพออ่อยตา
	อย่าปาก....วาจาไม่น่าฟัง
	อีกเกาะอกดูดีมิมีสาย
	เอวต่ำดังเด่นกายสบายหลัง
	ชั้นในแย้มแต้นบ้างตามทางนั่ง
	ลายชินจังฟังว่าน่ารักดี
	กระโปรงสั้นเกงสั้นนั้นกระชับ
	อีกเสื้อรับทรงรัดมิบัดสี
	จะให้ยาวกวาดดินอายอินทรีย์
	คงเหลือที่แทรกหินดินดำ
ชาย :	สงสารใจชายอนาถจะขาดสิ้น
	ด้วยถวิลดวงแขแม่งามขำ
	หากมิแพงมากนักพอผักกำ
	โคมเขียวคว่ำแขวนห้อยคอยคอยทาง
หญิง :	ชายปากดีเดี๋ยวสีแซมมาแต้มปาก
	ช่างพูดมากปากจัดเดี๋ยวหมัดถาม
	ขอถามนิดที่คิดมาคนบ้ากาม
	ฉันดูงามเหมาะไหมเครื่องใส่ตัว
ชาย :ถ้าจะถามความคิดฉันเอามั่นเหมาะ
จะขอเยอะเย้ยแขแม่ทูลหัว
เธอนั้นงามตามเขตเพศเมามัว
ที่ชายชั่วมั่วกายหมายชมเอา
ถือตาม ตกหมกมุ่นแลแต่แฟชั่น
มิเคยครั่นคิดคร้ามตามเมืองเขา
วัฒนธรรมเมืองเทศทุเรศเรา
ยังยึดเอาเยี่ยงแย่มาแปรไทย
ใช่ว่าฉันโบราณกาลนัก
พอน่ารักปกปิดกายจะได้ไหม
ไม่ต้องตามเทศเขาเพราะเราไท
นำสมัยยิ่งแล้วแว่วคำชม
หญิง :	ค่อยปากดีมีกุศลมาดลปาก
	ช่างถางถากใจฉันพลันขื่มขม
	คิดว่างามชายแลแค่เอ่ยชม
	มิคิดคู่สู่สมอารมณ์กาย
	ฉันได้รู้ว่าเคยคิดผิดถนัด
	ได้ฟังชัดชายแจ้งแถลงฉาย
	ว่าชมแลแต่กามที่งามกาย
	จิตนั้นร้ายมิหมายรักมาปักทรวง
ชาย :	ชายรักหญิงจริงแน่เป็นแม่บุตร
	ใช่แค่ชุดยั่วกายชายมิหวง
	จะรักจริงยินยอมและพร้อมควง
	แม่เด่นดวงดอกสะเดาเอาเป็นเมีย
ชาย หญิง : 	อันหญิงเขลาชายชั่วใช่มั่วเพศ
	คิดมีเลสนัยเห็นเป็นเสื่อมเสีย
	ชายจะชั่วเพราะหญิงเขลาเคล้าคลอเคลีย
	จงตื่นเสียตัดเทศทุเรศไทย			
						
		อักษรการันต์   สุวรรณจินดารักษ์