ถนนสายเก่า
ชอบมานั่งฟังเพลงปราสาททรายริมทะเล
วาดความคิดถึง ความว้าเหว่....ไว้ที่เส้นขอบฟ้า
น้อยใจสายลม ที่บางที ก็พัดถี่ๆ จนใจชา
โดยไม่มีความอ่อนโยน ห่วงหา แห่งความรู้สึกใคร
บางทีทะเลก็ทำให้ใจเศร้า บางครั้งก็ทำให้ใจสงบ
ตั้งแต่ชีวิตเรา...กลายเป็นเส้นขนานที่ไม่อาจบรรจบ...ฉันก็มีแต่ความหวั่นไหว
ทุกครั้งที่รู้ตัวว่าหัวใจว่างเปล่า....ความคิดถึงก็ได้แต่รวดร้าว ไร้ที่ไป
ลอยไปถึงเส้นขอบฟ้า แล้วก็ซัดกลับมาที่หัวใจ....แค่นั้น
ทุกครั้งที่มาทะเล จะมาก่อปราสาททรายริมชายหาด
ปล่อยความรักให้ตกเกลื่อนกลาด...เหมือนของไร้ค่า....เหมือนตัวฉัน
นึกถึงคำเธอเคยบอก....ว่าชีวิตเธอกับความเหงา...เป็นของคู่กัน
และผู้หญ
2100
26
0
หน้าส่วนตัว
