วิจิตรวาทะลักษณ์
นั่งเวิ้งว้าง กลางเถียงนา ยามฟ้าค่ำ
ให้ความเหงา เข้าครอบงำ ความสดใส
จะปลดปล่อย รอยแห่งช้ำ ตามลมไป
ให้หัวใจ ได้ลอยล่อง ในท้องนา
ให้หัวใจ ไม่สมหวัง เริ่มชังรัก
เพราะอกหัก จนชาชิน จนสิ้นค่า
กลับมาอยู่ สู่อ้อมแขน แห่งแดนนา
ช่วยรักษา แผลใจ ให้หายดี
ฤากรรมเก่า จากปางใด ได้สาปส่ง
จึงยังคง ต้องผิดหวัง ยังป่านนี้
รักกับใคร เมื่อเริ่มงาม ตามแต่มี
แต่สุดท้าย รักที่มี กลับเลิกรา
ไม่เอาแล้ว ความรัก ไม่อยากได้
ขอหลบมา เลียแผลใจ ไม่เจอหน้า
ให้สายลม ที่พัดพริ้ว ในทิวนา
ช่วยพัดพา ความห่วงใย ให้พบพาน
ผ้าขาวม้า ผืนน้อย ห้อยบนขื่อ
จะยึดถือ เถียงนานั่ง ดั
1146
4
0
หน้าส่วนตัว
