อาราเล่
เมื่อเย็นย่ำ ร่ำตะวัน พลันหลบหาย
ฟ้ากลับกลาย เลือนลาง ห่างเห็นแสง
ลมเย็นเย็น พลิ้วไหว ให้เสียดแทง
ฟ้าเคยแจ้ง ตะวันร้อน เริ่มผ่อนคลาย
เหมือนเจ้าร้าง ลาไกล ใคร่พักผ่อน
หลับตานอน อ่อนไหว ใยหลบหาย
โอ้ปลายเอ๋ย ปลายตะวัน พลันเดียวดาย
หรือสลาย ไปแล้วเจ้า ไม่เข้ามา
เคยยินเรียก เพรียกสอน วอนเป็นโคลง
เพื่อจรรโลง บทกวี ที่ครวญหา
เหล่าศิษย์รัก เรียกร้อง มองทุกครา
เมื่อไหร่หนา จึงมา ว่ารำพึง
เหล่าลูกศิษย์ ชิดซ้าย อยู่ปลายแถว
อยู่เป็นแนว โคลงเมา เฝ้าคิดถึง
เละตุ้มเป๊ะ เสียแล้ว แนวตะลึง
ครูต้องอึ้ง แน่แท้ แค่แนวเมา
โอ้ครูจ๋า โผ
หน้าส่วนตัว
1782
12
0
