-ร้อยแปดพันเก้า-
ยุคน้ำแข็งเคยครอบรายรอบโลก
เกิดเป็นโศกนาฎกรรมแห่งส่ำสัตว์
ปัจจัยการดำรงชีพยิ่งบีบรัด
ยิ่งวิบัติสูญสลายสายชีวิต
ทั่วทุกแห่งอาหารกันดารหมด
ความรันทดท่วมท้นจนวิกฤติ
ในเหน็บหนาวหนักหนาฟ้ามืดมิด
ซึ่งไม่ผิดกับนรกปกคลุมภพ
ธารน้ำแข็งละลายเชื่อมสายโศก
วิปโยคนรก-สวรรค์มาบรรจบ
เรือนกระจกสาดสะท้อนก่อนกระทบ
โลกประสบระอุแดดแผดประชิด
พิภพใหม่แออัดแกมขัดสน
เพราะผู้คนห่างธรรมชอบทำผิด
สงครามเลือดเดือดข้นยังพ่นพิษ
วิปริตดาวเดือนดับหมายสับประยุทธ์
แผ่นดินนี้กลับกลายทำลายล้าง
พังทุกอย่างแล้งน้ำใจไม่สิ้นสุด
หวังเป็นใหญ่อำนาจเถื่อนเหนือเพื่อนมนุษย์
สว่างสุดมาวูบวับแล้วดั
1275
3
0
หน้าส่วนตัว
