พี่ดอกแก้ว
เมื่อคราร้อนโลกแล้งแห้งจากน้ำ
แผ่นดินถามท้องฟ้าหาเมฆฝน
เหล่าพฤกษ์ไพรไร้ธารผ่านชุบชนม์
กลายสีเขียวหมองหม่นปนน้ำตาล
เมื่อต้องลมใบระทมก็พรมร่าง
ลอยเคว้งคว้างเบี่ยงกายไหวสะท้าน
สู่ใต้ต้นวนพลิ้วปลิวละลาน
ตามแต่สายลมผ่านจะพาไป
ดินที่เคยชื้นเย็น...เห็นรอยแยก
ระแหงแตกลายริ้วผิวเกรียมไหม้
ยิ่งแตกลึกยิ่งตรึกหาค่าน้ำใจ
ยิ่งนับวันยิ่งไร้เพราะร้อนรน
เสียงลมครางบางเบาราวในฝัน
เร่งคืนวันผันฤดูสู่หน้าฝน
ความเร่งเร้ายิ่งเผาใจให้กังวล
รอเม็ดฝนหล่นจากฟ้ามาสู่ดิน
ลมกรูเกรียวเหนี่ยวกิ่งแห้งที่แล้งน้ำ
ให้ไหวตามแรงลมพัดระบัดสิ้น
ทุกคืนวันฝันใฝ่เพื่อได้ยิน
เสียงแผ่นดินตอบ
807
10
0
หน้าส่วนตัว
