ทิพย์โนราห์ พันดาว
เด็กหญิงนั่งอิง โคนไม้ใหญ่
มองออกไปส่ทาง... อย่างเหงาเหงา
ทำไมเพื่อนไม่มอม.. เหมือนอย่างเรา
รำพึงเบา ..ซบหน้าลงฝ่ามือ....
มวลภาพ ..ในมโนนึก เด่นชัด
แจ่มจรัส ..ทว่า ...กลับมืดตื๋อ
ภาพแม่เมา ..จนคนเขาเล่าลือ
และนั่นคือ...ความเจ็บในใจเรา
..เพล้ง.. ชามแตกระจายเกลื่อน
แม่สมองเลอะเลือนเพราะน้ำเหล้า
ซ้ำด่าทอกับพ่อเลี้ยงเพียงเพราะ..เมา
สุดท้าย..พ่อเลี้ยงเฒ่าเข้าทุบตี...
อยากจะไปให้ไกล..ไกลจากอกแม่
แต่สุดแก้..หมดหนทางจะร้างหนี
ถึงตีด่าว่าเรา ..ซ้ำเมาทั้งปี
แต่แม่นี้ เลี้ยงตลอดแต่คลอดมา
คงจะเป็นเช่นนี้แหละชีวิต
ไม่มีสิทธิ์ลิขิต...ขึดวาสนา
คงต้องทนต่อไป..กับโชคชะตา
หวังสักครา..
1393
0
0
หน้าส่วนตัว
