เพรง.พเยีย
๏ โปรยดอกฝนหล่นล่องละอองสาย
บรรจบปลายซับรินสู่ดินผืน
ให้รากหนึ่งปลูกฝังจนยั่งยืน
ร่วมฝากฟื้นคืนช้ำกลับอำไพ
๏ ผ่านรอยยิ้มจำหลักรอยอักษร
ลบบทตอนโศกศัลย์..สู่วันใหม่
นานเจ้าเอย..เคยคอยอย่างน้อยใจ
แอบร่ำไห้พร้อมฟ้าอยู่ครานั้น
๏ เหลือเพียงหยาดซับขวัญในวันนี้
หลอมยินดีทั้งผองมารองฝัน
ให้รอยยิ้มหนึ่งวาง..เป็นรางวัล
ลบรอยทัณฑ์หม่นว้าง ..จนร้างรอย
๏ บริสุทธิ์กลั่นของละอองหยาด
บรรจงวาดมอบวางไว้ต่างถ้อย
อุ่นสายใยท่ามฝนที่หล่นปรอย
มาหลอมร้อย..ร่วมกลายเป็นสายธาร
๏ รับรู้เถิด...น้ำใจแห่งใครนั้น
จะผูกพันธ์ร่วมคียง..ใช่เพียงผ่าน
กี่บรรยายจำหลักหรือจักปาน
เท่าดวงม
1457
5
0
หน้าส่วนตัว
