เพียงเปลวไหม้ใบไม้ยังเหี่ยวเฉา กองเพลิงเผาคงเพียงเถาเหลือเอาไว้ พระเพลิงเอยโกรธเคืองกันเรืองใด จึงพรากเรือนอาศัยได้พิงนอน ฟากและเสานั่นตาผู้หาไว้ ยังจำได้ว่าคุณยายยัดฟูกหมอน รูปตระกูลเรียงรายใกล้หัวนอน ต้นไม้อ่อนได้ปลูกไว้จนใหญ่โต เหลือเพียงเถาที่เซาะหาทั้งชีวิต กรรมลิขิตมีมาน่าโมโห แม่ล้มลงฟูมฟายร้องไห้โฮ โถ่ โถ่ โถ่ แต่นี้กูอยู่อย่างไร ที่อาลัยนั้นใช่แค่สินทรัพย์ ค่ามินับทวดยายตาเคยอาศัย ของทุกสิ่งทรงค่ารอยอาลัย ด้วยมีไว้ระลึกถึงซึ่งทรงจำ
1562
3
0
หน้าส่วนตัว
