White roses
โอ้อกเอ๋ย อนิจจา ว่าความรัก
เหมือนไม้หลัก ปักเลน โอนเอนไหว
ไม่มั่นคง ดั่งคำ ที่พร่ำไป
รอวันไม้ ปักล้ม จมใต้โคลน
สู้อุตส่าห์ ปลูกถนอม ออมต้นรัก
ใช้ปุ๋ยจาก หัวใจ ยังไร้ผล
หมั่นพรวนดิน รดน้ำ ช้ำเหลือทน
ดอกรักหล่น ต้นเหี่ยวเฉา น่าเศร้าจริง
ดั่งชีวิต หม่นหมอง ต้องคำสาป
เป็นกุหลาบ มัทนา ไร้ค่ายิ่ง
แม้สวยสด โสภา น่าแอบอิง
แต่ก้านกิ่ง ล้วนหนามพิษ ริดรอนใจ
ไร้สีสัน หนามแหลมคม ตรมดวงจิต
จับเพียงนิด หนามเกี่ยว เฉี่ยวเลือดไหล
ต่างมองเมิน เดินหนี หลีกลี้ไกล
ไร้ความหมาย ยืนต้นเหี่ยว อยู่เดียวดาย
จึงต้องปลูก ต้นลั่นทม มาข่มเศร้า
บัวบกเจ้า แก
1263
19
0
หน้าส่วนตัว
