พุด
แสนเอยแสนคิดถึง
ลึกซึ้งในดวงใจยามเงียบเหงา
ในเส้นทางสู่ไพรกว้างกลางลำเนา
เมื่อไร้เขาไร้ใครในวันนี้....
นั่นดงตาลหวานเหว่ว้ารอท่ารัก
นั่นเรียวกล้าทายทักฟ้าเปลี่ยนสี
โน่นวัวควายเลาะเล็มหญ้าริมนที
แหละ...
ตรงนี้ที่อกซ้าย..คล้ายฝนพรำ...
ดั่งวสันต์ปลิดโปรยยามพรากฟ้า
เหมือนร่วงลากระซิบระรินร่ำ
สอนฤดีนี่คือบทเรียนสัจจธรรม
ไม่มีวัน..สุนทรีย์ใด..ดำรง...
เสมือนเสมอความภักดิ์แห่งรักนี้
รอวันที่แปรผันอย่าลุ่มหลง
ถึงสัญญามั่นฝันเพียงใดใจซื่อตรง
ก็มิคงยืนนานกัปป์กาลเวลา..
หาก..
หัวใจใช่เพชรแท้..หนึ่งในร้อย..
ที่เฝ้าคอยอธิษฐานเพ้อละเมอหา
แค่กลีบดวงดอกไม้ร่ายมนต์รักเล่ห์มาย
1756
9
0
หน้าส่วนตัว
