ยามร่อนเร่เหว่ว้าอุราคว้าง แผ่นดินที่เหยียบย่างก็ไร้เสียง- สิ้นคำปลอบอุ่นใจคนใกล้เคียง มีค่าเพียงธุลีดินจากถิ่นไกล ทุกก้าวย่าง..โดดเดี่ยว..เปลี่ยวและเหงา ร้างแม้เงาคู่คิดอยู่ชิดใกล้ ล้มแล้วลุก..ปลุกตน..หนทางไกล ทนหวั่นไหวเก็บงำน้ำตาริน หนทางสู่ดวงดาว..ยาวหรือสั้น แม้หวาดหวั่นมิอาจหยุดจนสุดสิ้น นี่คือสัจจธรรมย้ำห้วงจินต์ ใฝ่ถวิลวันสงบเมื่อพบดาว..♥
1766
7
0
หน้าส่วนตัว
