ผู้เฒ่า
ฟ้ากำหนดหรือไม่ผู้ใดสร้าง
จับเราวางบนถนนของคนเหงา
ทุกคืนวันมืดมัวคือตัวเรา
กระทั่งเงาสุขลางลางยังห่างไกล
ขาดคนเข้าใจเคียงคอยเมียงมอง
ขาดคนครองปลอบขวัญยามหวั่นไหว
มิอาจหาพบผู้คนรู้ใจ
ยามหลับไหลนัยนาน้ำตาคลอ
รู้สึกเบื่อลมหายใจไหลเข้าออก
อยากจะบอกหยุดไปก็ไม่ขอ
จะไม่รั้งเอาไว้จะไม่รอ
จะไม่ต่อขอสายลมหายใจ
กล่องบันทึกความทรงจำคอยย้ำส่ง
จารมันลงรอยแรงแสดงไข
บนเศษเนื้อเสี้ยวเวรเดนหทัย
เขียนลงไปวันนี้ไม่มีเธอ
ปิดเปลือกตาเอาไว้มิให้เห็น
รอยลำเค็ญหลั่งพลีตอนทีเผลอ
ซ่อนน้ำตามิให้ไหลให้ใครเจอ
ปล่อยมันเอ่อปลายหางตาหลบหน้าคน