หน้าส่วนตัว
สายลมรินกลิ่นผกาคราใกล้รุ่ง
เหมือนโชยฟุ้งผ่านสวรรค์อันหวามไหว
ผ่านพวงดาวพราวฟ้าอ่าอำไพ
ผ่านมาในทะเลลมยมนา
ดอกอะไรซาบซ่านถึงปานนี้
มันสุดที่จะหันเหเสน่หา
ย้ำย้อนยอกตอกตรึงรึงอุรา
ดอกไม้ฟ้าเร้ากมลคนเดินดิน
ปาริชาติสะอาดใสในแดนสรวง
คนทั้งปวงหลงใหลยามได้กลิ่น
หลงลืมชาติกำเนิดเกิดบนดิน
เฝ้าถวิลกลิ่นสวรรค์อันเลิศลอย.
1842
8
0
