ลุ่มน้ำ ณ เทือกเขาดงรัก
ดึกดื่นคืนนี้...ช่างหนาวนัก
หยิบความรักสุมก่อไฟเพื่อไล่หนาว
หนาวในใจเกินถ่ายถอนผ่อนเรื่องราว
เพราะในความรวดร้าว---นั้นซึมลึก
คิดถึงใครบางคน...เมื่อคราวนั้น
คล้ายภาพฝัน ลมพา คราดื่นดึก
สงบนิ่งอ่อนไหวในสำนึก
ห้วงคำนึงยังตรึงตรึก---ลึกแหละร้าว
เธอคือภาพฝันของวันก่อน
ซึ่งซุกซ่อนในคืนวันอันเหน็บหนาว
ฉันนั่งก่อกองไฟ ผิงให้ดาว
ตาเหม่อมองทอดยาวราวฟ้าไกล...
กลางทุ่งหญ้าป่ากว้างบนทางก้าว
ฉันพบดาวดวงนั้นพรั่นไสว
เช่นดวงตา ดวงดาว เจ้าดวงใจ
จุดดวงไฟฉายฉานบนลานดิน
สนทนากับสหาย---ท่ามสายหมอก
ที่เย้าหยอก ยอดหญ้าพื้นนาถิ่น
เล่าถึงความเจ็บร้าวของชาวดิน
แต่ใจจินต์กลับเจ็บร้าว--เศร้ากว่
1908
6
0
หน้าส่วนตัว
