ราชิกา
โอ้ชีวิต หากคิดไป ให้สงสาร
เมื่อวันวาน ยังเป็นเด็ก ดูสดใส
กรุ่นความหวาน คราแรกรุ่น อุ่นทรวงใน
ไม่ทันไร กลับเปลี่ยนไป ชราพลัน
มองใบไม้ ที่ร่วงหล่น บนพื้นหญ้า
ก่อนนั้นหนา ช่างสดสวย ด้วยสีสัน
ต้นไม้ใหญ่ ได้ร่มเย็น เป็นเพื่อนกัน
คราถึงวัน ต้องปลิดปลิว ลิ่วลอยไป
ดวงตะวัน ใกล้ลาลับ กับขอบฟ้า
ดวงจันทรา เริ่มสว่าง กระจ่างใส
ครั้นรุ่งราง สร่างแสง อโณทัย
ต้องจากไกล ศศิธร จรจำลา
วัฎจักร แห่งโลกเห็น เป็นเช่นนี้
เกิดแตกดับ นั้นย่อมมี ให้ศึกษา
อยู่ที่ใจ ใฝ่เร่งเพียร สร้างปัญญา
เพื่อชีวา ได้หลุดพ้น กงเกวียนกรรม.....ฯ
1021
15
0
หน้าส่วนตัว
