คนกุลา
.
ม่านเมฆหม่นบนฟ้าเหมือนมาย้ำ
วันฟ้าดำดุจเมฆลอยในปรอยฝน
เมื่อดุ่มเดินเดี่ยวมาหาแหล่งตน
จึงเหมือนคนพเนจรร่อนเร่ทาง
มาเขียนกลอนสอนใจในความเงียบ
ปร่าใจเยียบน้ำตาทุกฟ้าสาง
ค่อยเพิ่มเพาะประทับใจในบางนาง
ใจเคยคว้างเริ่มรู้อู่พักพิง
ทำอย่างไรใจหนอเมื่อก่อรัก
หรือทึกทักหลงไปในทุกสิ่ง
เรานั้นหรือคือผู้ไม่รู้จริง
เธออาจนิ่งไต่ถามตามธรรมเนียม
เมื่อหัวใจมีฝันในวันโน้น
จากใจโอนอ่อนซบสงบเสงี่ยม
จะสร้างฝันวันไหนหาใดเทียม
ที่มิเจียมใจเอื้อล้วนเพื่อเธอ
เมื่อหัวใจยังรักอยากถักฝัน
รู้ไกลกันเพียงใดใจเสนอ
เมื่อรู้น้อยด้อยค่ามาบำเรอ
ใคร่เผยอทาบโฉมพโยมพะยอม
ที่ร่ายร่ำคำกลอนทุก
1093
13
0
หน้าส่วนตัว
