..๏ คืนเหน็บหนาวยาวนานบนลานโลก ความเศร้าโบกโบยตีฤดีหมอง ทนขมขื่นปวดปร่าน้ำตานอง โศกจับจองตีตราพันธนาการ เพียงลมแผ่วพลิ้วผ่านสะท้านไหว ด้วยหัวใจยับเยินเกินประสาน คืนน้ำค้างพร่างพรมประโลมลาน ในดวงมานแต้มพร้อยรอยน้ำตา ท่ามโสมส่องล่องฟ้าราตรีหม่น มีเพียงคนเดียวดายไขว่คว้าหา- หนึ่งเสี้ยวน้อยรอยรักสลักอุรา แต่พบเพียงความปวดปร่ามากำนัล คืนเหน็บหนาวยาวนานมิผ่านลับ แม้นโสมดับสูรย์เลื่อนกาลเปลี่ยนผัน ซากทรงจำเลือนลับกับวารวัน เจ็บอนันต์เสถียรอยู่มิรู้คลาย๚ะ๛
1275
4
0
หน้าส่วนตัว
