๏ ริ้วลมหนาวคลี่คลายจางหายแล้ว วับแวมแววน้ำค้างเลือนรางแสง หมอกเคยหม่นบนภูดูเปลี่ยนแปลง ฤดูแห่งเหมันต์เริ่มผันลา ไพรบรรเลงเพลงเศร้ายามเช้าเริ่ม น้ำค้างเติมหยาดแต้มแก้มบุปผา นกเขาไพรจับนิ่งกิ่งเพกา เพลงพนาช่างหงอยเหงาเคล้าอรุณ มองลานจันทร์ลานใจในคืนก่อน โฉมบังอรพิงพักตักเคยหนุน อ้อมกอดแห่งหัวใจละไมละมุน ยังคงอุ่นไอเนื้อมิเจือจาง เช้าวันที่สายหมอกบอกลาป่า ไพรพนาขานขับรับรุ่งสาง ม่านหมอกหม่นบนเขาเริ่มเบาบาง หวั่นใจนางจักห่างหายคล้ายเหมันต์๚ะ๛
2547
7
0
หน้าส่วนตัว
