กุ้งหนามแดง
เหมือนฟ้าผ่ากลางวันโลกพลันหยุด
ลมหายใจสิ้นสุดสะดุดหาย
เธอเอ่ยขอเลิกกันฝันมลาย
สิ้นความหมายปรารถนาน้ำตานอง
ที่ผ่านมาให้ลืมเคยปลื้มหลง
ยังยืนงงไร้ระบอบตอบสนอง
เข่าแทบทรุดเกินรับประคับประคอง
ภาพที่มองพร่าไหวใจสะเทือน
คอแห้งผากอยากเอ่ยอวยพรให้
ในเวลาอันใกล้ใจถูกเฉือน
ทั้งสมองมึนงงคงเลอะเลือน
กับแชเชือนของใครที่ใกล้ตัว
ขอให้เธอโชคดีในชีวิต
อย่าได้คิดห่วงใยให้ปวดหัว
ล้มแล้วลุกสักวันไม่หวั่นกลัว
วันหมองมัวตกอับอย่ากลับมา
เพราะฉันนี้เจ็บจำไม่ช้ำบ่อย
ลำบากหน่อยอกหักพอรักษา
ไม่หวังให้แสดงเจตน์เวทนา
ขอขมาอย่าหวัง..พลั้งอภัย
..
1284
9
0
หน้าส่วนตัว
