โอเลี้ยง
ลมหนาวพัดมา...หงอยเหงาเมียงหา
วังเวงเงียบคา...ให้วุ่นกมล
ยิ่งเย็นยิ่งเพ้อ...ละเมอสับสน
ก่ายกอดเดียวดล...ยืนบ่นพึมพำ
ยามหนาวเยือนใกล้...อ้างว้างอวลไอ
หวาดหวั่นเต้นไหว...หมองหมอกงุมงำ
เงาเงื่องผุดโผล่...เกินโต้ลมกรำ
นั่งคว้างย่ำช้ำ...ระกำระอา
คราเดินโต้ลม...เหมือนขื่นแซมขม
เลาะเลียบสาดพรม...ให้น้ำปริ่มตา
เมียงจันทร์กลางหาว...ยิ่งร้าวศรัทธา
จันทร์มัวคล้ายว่า...วาดว้ามาสุม
หลุมเงียบเรียงหล่อ...หาใช่เยินยอ
แต่แกล้งชะลอ...ให้เศร้าฉายกุม
กาลรอนไล่เร่า...แผ่วเผาปวดชุม
จำเจ็บจมจุ่ม...ในกลุ่มเหงาหนาว
เมาลมหนาวเยือน...ร้อยเหงาเศร้าเหมือน
จิตปวดแปดเปื้อน...แต่โศกสอยสาว
ฤาจิ
3635
5
0
หน้าส่วนตัว
