พรระวี
นั่งมึนซึมเดียวดายใกล้ฟ้าสาง
แผ่วลมครางโพ้นฟ้ามาวู่หวิว
ละอองฝนพร่างพรายใบไม้ปลิว
ยอกสยิวเหน็บหนาวเจ็บร้าวใจ
พินิจสารเรียงร้อยถ้อยทีถาม
สร้างรักตามความฝันนั้นไฉน
ให้แสดงทุกสิ่งความจริงใจ
เพื่อจะให้สมเหตุเจตนา
ฉันรักเธอเพราะรักจำหลักแน่น
เท่าผืนแผ่นเขตดินสิ้นเขตฟ้า
นับแต่คุ้นเคยกันเนิ่นนานมา
เป็นเวลาประจวบสองขวบปี
ความรู้สึกตรึกตรองได้มองเห็น
ค่าเธอเด่นเลอลักษณ์ด้วยศักดิ์ศรี
เป็นยอดหญิงเหนือชั้นวรรณกวี
ร้อยวจีหลายหลากฝากโลกา
ความอ่อนหวานซ่านล้ำกว่าน้ำผึ้ง
ความลึกซึ้งมัดใจให้หวลหา
เป็นความรักอัดอั้นตันอุรา
มิรู้ว่าจะเป็นไปเช่นไร
เธอสุดสูงดังดาวพราวแดนสรวง
เธอคลัายด
หน้าส่วนตัว
1659
13
0
