เจือจันทร์
ยามฝนมาฟ้าหม่นจนใจหลับ
ยินสดับเสียงหัวใจกลางสายฝน
เย็นยะเยียบเปรียบอ้างว้างกลางหมู่ชน
เหงาระคนปนคิดถึงจึงเขียนมา
ห่างไกลกันเหมือนกรรไกรมีไว้ตัด
รักรึงรัดเคยมัดใจให้ห่วงหา
จำต้องพรากจากกันไปด้วยไกลตา
คำสัญญาคงไร้ค่าถ้าห่างไกล
ใช่ว่าขาดเธอไปโลกไร้ค่า
แต่มีเธอโลกกลับมาเป็นแจ่มใส
ใช่ห่างเธอแล้วจะเพ้อจนขาดใจ
แต่มีเธออยู่ใกล้ๆใจเต้นแรง
โอ้เธอจ๋ารู้บ้างไหมใจดวงหนึ่ง
ได้ทราบซึ้งเช่นดอกไม้ได้รับแสง
ได้เจือจานด้วยน้ำหวานผ่านแมลง
ไม่เคลือบแคลงสงสัยในรักเธอ
โบราณว่าเมื่อรักนักก็มักหน่าย
แต่รัก****พี่มีให้ไม่หน่ายแหนง
ความคิดถึงคะนึงหายังรุนแรง
ฝากความหวานผ่า
หน้าส่วนตัว
773
2
0
