เกียรติ กรัชกาย
ริ้วรอยฝอยฟองละอองคลื่น
ราบรื่นโลดลิ่วปลิวไสว
สาดซัดพัดผ่านวันวารวัย
หัวใจแตกร้าวเหมือนเงาลวง
สายลมโหมพัดสะบัดพลิ้ว
เฉื่อยฉิวผิวกายคล้ายเมืองสรวง
เย็บวูบลูบผ่านวันดับดวง
ทั้งปวงล่วงลับดับเหมือนกัน
สำนึกตรึกตรองของดวงจิต
ผ่านชีวิตคิดอ่านของวันฝัน
ไขว่คว้าเคว้งคว้างสารพัน
แล้วฝันก็ขมขื่นเมื่อตื่นนอน
หวังใดในโลกที่โศกเศร้า
จะเอาสิ่งไหนมาไถ่ถอน
ทับถมเถ้าฝุ่นหนุนกองฟอน
ดุจอาวรณ์อาลัยในมายา
ภายนอกหลอกลวงดั่งห้วงเหว
ถ้าภายในแหลกเหลวก็ไร้ค่า
ภายนอกไม่จริงจังดังผ่านมา
เหลือเวลาสร้างค่าในหัวใจตน.
หน้าส่วนตัว
985
2
0
