พู่กันของหูกวาง มอบให้ ภูตะวัน ตะวันรอน
แม้โลก ยังพัดโบก ชะตากรรม กงเกวียน เวียนย้ำ จำหวนไห้ ชีวิตคน บนทาง ที่ยาวไกล มีจุดหมาย คือใจสิ้น ชั่วนิรันดร์ ความหมดมอด ถอดฝัน วันเวลา รอยน้ำตา ควาทรงจำ แลความฝัน อยากกลับคืน ยืนกับเรา ตราบเท่านาน ลบเลือนล้าง รอยวังวัน เงียบงันใจ ฤาชะตา ตลกหลอก กลับกลอกคน เกิดมาทน ก็ทุกข์ล้น แสนอ่อนไหว แค่นี้หรือ คือชีวิน ต้องสิ้นใจ จากกันไป ตลอดไป ตลอดกาล เกิดแก่ เจ็บตาย ไม่วายจาก มันแยกพราก อายุขัย ใจอาสัญ เช้ายังเห็น เย็นจากไป แสนไกลกัน อยากบอกลา ว่าวันนั้น อย่าหวั่นใจ หลับนิรันตร์ วันคืนจบ พบพอแล้ว คงไม่แคล้ว เป็นธุลี เถ้าที่ใส่ โกฐกระดูก ผูกคืนวัน ที่ผันไป การจากไป และไฟฟอน ที
1230
12
0
หน้าส่วนตัว
