คนลานเทวา
รัตติกาลผ่านล่วง ณ ห้วงฝัน
ริ้วเงาจันทร์ทาบสะท้อนอย่างอ่อนไหว
วาบตะเกียงส่องค่ำแสงรำไร
สายลมไกวความเหงาเคลื่อนเข้ามา
เงาบังเธอไว้ในมุมเหมือนอุ้มสม
หอมน้ำปรุงพร่างพรมในปรารถนา
ค่ำคืนเหงาเดียวดายชายเอกา
เข้าเจรจาตกลงก่อนปลงใจ
ต่างจูงมือกันไปเหมือนใจสุข
เธอซ่อนทุกข์ในมารยาแสร้งสาไถย
ระรื่นแย้มรอยยิ้มเหมือนอิ่มใน
ห้วงหทัยกลับช้ำระกำนัก
กี่ร่างชายก่ายกอดเพ้อพรอดพร่ำ
กี่คืนค่ำเลยล่วงคนตวงตัก
กี่ระทมตรมย้อนเกินผ่อนพัก
กี่คนทักราคาตีค่าตัว
รัตติกาลผ่านล่วง ณ ห้วงฝัน
หม่นแสงจันทร์ไร้ชื่นคืนสลัว
สิ้นแรงฝันกับคร
1015
3
0
หน้าส่วนตัว
