เปลวเพลิง
เมื่อมี “รัก” หวามหวานก็ปานว่า
ปลูกผกา “ดอกรัก” เป็นสักขี
“รัก” หยั่งรากแข็งเข้มเต็มฤดี
ดลให้มี “รัก” ไสวกลางนัยนา
สองเราฝาก “รัก” ออมถนอมเอื้อ
สุขใจเมื่อเริ่ม “รัก” เป็นนักหนา
นั่น! น้ำค้างหยาดแย้มแก้มผกา
ชุ่มฉ่ำค่า “ความรัก ความภักดี”
เขาเคยบอกถ้อยอันแม่นมั่นนัก
จะฟูมฟักบุหงามารศรี
เราก็เปรยจำนรรจ์โดยทันที
จะดูแลมาลีพี่เหมือนกัน
อา! สวน “รัก” สองเราเพราพิลาส
งามเหมือนวาดเวียงฟ้าวนาสวรรค์
เทียบมณฑารพเสน่ห์พฤกษ์เทวัญ
“รัก” นิรันดร์จงผนึกลึกสุดใจ
แล้วจู่จู่เหมือนว่าเกิดอาเพศ
ต้องเทวษชอกช้ำน้ำตาไหล
“รัก” ที่เคยร่มรื่นกว่าอื่นใด
ร่วงโรยไปสุดฝืนใ
2214
1
0
หน้าส่วนตัว
