..๏ ฤๅเราช้ำกำสรดสลดโศก ยามลมโบกพลิ้วหวนดุจหวลไห้ ระลอกคลื่นคืนเหงาซัดเข้าใจ สุดคำไขเกินพร่ำจำนรรค์จา โอ้ลำพังผ่านคืนสะอื้นอั้น เสี้ยวความฝันหฤหรรษ์ยากสรรหา สุขนั่นดั่งพ่ายยับกับเวลา หยดน้ำตาคือผลพวงสิ่งลวงกัน เกินกลั้นเก็บเจ็บร้าวทุกคราวหวน- ยามย้อนทวนวันคืนชื่นสุขสันต์ ให้ร้าวทรวงแสนเข็ญเห็นเพ็ญจันทร์ ความโศกศัลย์พลันแทงทิ่มปริ่มขาดใจ คล้ายโลกร่วมกำสรดสลดโศก ยามลมโบกจึงตรมสุดข่มไหว ระลอกคลื่นถาโถมบุกโหมใจ ล้านคำใด?ไขพจน์ได้หมดความ๚ะ๛
1041
4
0
หน้าส่วนตัว
