พิกุลทอง
ไม่รู้เป็น อะไร ทำไมเนี่ย
ใจมันเพลีย ร้อนรัก เป็นหนักหนา
ไฟรักสุม กลางทรวง หน่วงอุรา
จึงบากหน้า กลับบ้าน สานแผลใจ
หลังจากถูก เธอนั้น ปฏิเสธ
นึกแล้วยัง สมเพช ทุเรศใหญ่
แสนหนาวเหน็บ เจ็บแปลบ แทบขาดใจ
น้ำตาไหล ใช่สะอื้น ทุกคืนวัน
ทุ่มทั้งกาย ทั้งใจ ไม่เคยหวัง
เติมพลัง ใจให้ ไม่เปลี่ยนผัน
มอบหัวใจ ทั้งดวง บ่วงสัมพันธ์
เติมใจกัน ด้วยยิ้ม ปิ่มศรัทธา
เพื่อนกันเถอะ เอ้อเฮ้อ จะตายชัก
ได้ยินแล้ว เจ็บหนัก ยากรักษา
แผลในใจ เกิดเป็น เห็นทันตา
เหตุนี้แหละ จึงมา สู่เรือนนอน
กลับมารับ ลมร้อน ตอนซัมเมอร์
ก็เพราะเธอ โฉมฉาย สายสมร
กลับมาเลีย แผลใจ ที่ไฟฟอน
หวังดับร้อน ด้วยรัก จากแม่เร
909
5
0
หน้าส่วนตัว
