กวีปกรณ์
หว่างหมู่ชนชาวกรุงที่มุงอยู่
เหลียวมองดูเด็กชายว่ายแหวกหนี
พ่อผู้ถือท่อเหล็กลุกไล่ตี
ฤทธิ์เมรีเร่งเร้าเอาให้ตาย
ลูกพลาดท่าเสียทีสะดุดล้ม
พ่อก็ก้มลงฟาดตามมาดหมาย
สติมามองเห็นเป็นลูกชาย
แต่เจ็บหนักยากหายคงหลายตังค์
ไทยมุงมองสองตาตระหนกตื่น
แต่เพียงยืนเฝ้าดูอยู่เบื้องหลัง
มัจจุราชร่ายกระหน่ำซ้ำไม่ยั้ง
เด็กร้องดังครวญพ่อให้พอเพียง
“พอแล้วพ่อ...พอแล้ว..”
คำเด็กน้อยค่อยแผ่วแทบสิ้นเสียง
เจ็บเกินทนแผลช้ำเป็นรอยเรียง
ท่อนเหล็กเหวี่ยงฟาดลูกไม่รู้พอ
“เจ็บ...ผมเจ็บ...พ่อพอเถอะ”
เลือดรินเปรอะเปื้อนเด็กชายผู้ร้องขอ
แล้วล้มลงริมถนนชักดิ้นงอ
ก่อนสิ้นลมแลพ่อ...เขาคือใคร??
1475
1
0
หน้าส่วนตัว
