ภัทราภา
สุดเจ็บซ้ำรันทดสลดจิต
เพียงคิดผิดลุ่มหลงลิ้มชิมคำหวาน
ฉันปักหลักด้วยรักดั่งวันวาน
คืนวันผ่านมิผันแปรแท้แน่นอน
เธอเปรียบฉันเหมือนเพชรงามเม็ดหนึ่ง
ที่ตราตรึงหัวใจยากถ่ายถอน
ที่มีค่าหาใดเปรียบจะเทียบทอน
ที่รานรอนแสงประดับประทับใจ
เมื่อเวลาผ่านไปใครจะรู้
ใจชายอยู่คิดอย่างไรใครจะเห็น
สลัดทิ้งความรักไม่ยากเย็น
เปรียบฉันเป็นน้ำตาลทรายคลายขมคอ
เพียงรูปลักษณ์ภายนอกว่าคลับคล้าย
หมดประกายยิบระยับกลับมัวหมอง
เคยเป็นเครื่องประดับประทับทอง
กลับลิ้มลองเพียงรสชาติที่ขาดไป
ไม่คมกริบแข็งกร้าวราวกับเพชร
ไม่สวยเสร็จน่ามองเหมือนเพชรใหม่
โดนความร้อนก็ละลายสลายไป
เศร้าฤทัยไม่ใข่เพชร....เกร
871
1
0
หน้าส่วนตัว
