น้ำตาหมอก
ฟ้าในค่ำคืนนี้ไม่มีดาว
อนาถหนาวน้ำค้างลงพร่างพร่าง
หนาวกมลคนสัญจรนอนริมทาง
ดื่มแต่ความอ้างว้างวังเวงใจ
ก้อนกรวดทรายรายเรียงเหมือนเตียงหมอน
หัวหนุนนอนนุ่มไม่แพ้แพรผ้าไหม
ค่ำลงแล้วแนวฟ้ากว้างกว่าไกล
มองทางไหนมืดมนอนธกาล
ใช้ใบไม้ไหมพรมห่มแทนผ้า
ใช้แนวป่าป้องกายหมายเป็นบ้าน
ฟังเพลงลมพรมใจให้เบิกบาน
ไผ่ผสานสีเสียดเอียดออดแอ
พอด่ำดื่มลืมช้ำน้ำจากหนอง
มือทั้งสองช้อนน้ำใสนิ่งกระแส
ที่ริมหนองน่าเหมือนเป็นเรือนแพ
เอากายแช่คลายช้ำขรมพอลมไกว
พเนจรร่อนเร่จนเหว่ว้า
หยุดชอกช้ำน้ำตาอย่าให้ไหล
มีความหวังตั้งไว้ยังมั่นใจ
ทางยาวไกลจะเดินไปให้สุดทาง
815
3
0
หน้าส่วนตัว
