เดินถึงจุด สุดท้าย ที่ปลายโลกสายลมโบก เหน็บหนาว ปวดร้าวแสนทางสายเปลี่ยว เดินเดียวดาย สุดชายแดนแต่ขาดแคลน ไมตรี มิมีใคร ฟ้าเริ่มมัว ทั่วทิศ มืดมิดแล้วเหมือนเสียงแว่ว คร่ำครวญ สุดหวนไห้กับดวงตา จ้องมอง ของภูตไพรคล้ายชวนไป ร่วมทาง อย่างพวกมัน สองขายัง ยืนอยู่ ขอสู้ต่อถึงจะท้อ เท่าไร ไม่แปรผันจะรอรุ่ง พรุ่งนี้ มีอีกวันจะกัดฟัน เฝ้าค้น อยู่คนเดียว โลกที่ฝันนั้นมี คนที่หมายแม้จะคล้าย เพียงเงา ที่เปล่าเปลี่ยวโลกความจริง ยิ่งเศร้า เหงาจริงเชียวได้แค่เที่ยว คาดฝัน ทุกวันคืน
1973
3
0
หน้าส่วนตัว
